Cradle Mountain
Door: Pieter
Blijf op de hoogte en volg Pieter
21 Januari 2018 | Australië, Liena
Vandaag, zaterdag 20 januari, gaan we de bergen is. Het is niet zo'n lange rit, we hoeven "maar" 114 km te rijden om op onze volgende acommodatie te komen. De acommodatie met de toepasselijke naam " Cradle Mountain Highlanders Cottages" ligt midden in het top 1 national park van Tasmanie. Onderweg ernaartoe slaan we wat proviand in en vullen de benzinetank. Je kan bergop beter niet zonder benzine komen te zitten. We komen ruim voor 14.00 bij de accommodatie aan, maar we kunnen evengoed in onze blokhut. Het is een knus onderkomen midden in de bossen. We hebben al eerder een onderkomen gehad met een bed in de woonkamer en dit is de tweede accommodatie waar dit ook het geval is. Het mag de pret niet drukken. Het weer is op deze hoogte ook goed te noemen, richting de 25 graden, dat was een week geleden wel anders. Toen is er zelfs sneeuw gevallen in de Cradle Mountains, zij het wel op grotere hoogte dan wij zitten.
Omdat we nog een aardig gedeelte van de middag voor ons hebben besluiten we verder het park in te gaan om een wandeling te maken. Aan het aantal bezoekers te merken is het snel duidelijk dat het een populair park is. De meeste parkeerplekken zijn bezet op het voor Tasmaanse begrippen grote parkeerterrein. We komen nog een aantal Nederlandse meiden tegen die voor zes maanden aan het backpakken zijn. De derde heeft echter "maar" een vakantie van vijf weken. Zij is bij de andere twee aangehaakt en blijkt uit de Gouwe (Hoogwoud) te komen. De wandeling die we maken is redelijk zwar vanwege het ongelijke pad en het hoogteverschil wat we moeten overbruggen. We worden beloond met mooie vergezichten. Terug in het huisje gaan we wat eten om in de avonduren nog wat wildlife te spotten. We zien geen groot wild maar ontdenken wel een aantal wombats. Dit lijken net kleine beertjes maar ze zijn vrij onschuldig. Als we in de schemering bij ons huisje aankomen springer er nog een paar walibi's door het stuikgewas.
Zondagmorgen besluiten we om naar Mole Creek te gaan. een mooie rit door de bergen en bossen. Ook hier long en winding roads. In Mole Creek is een kleine dierentuin waar o.a. Tasmaanse duivels worden opgevangen. Ook ander wild en roofvogels, die door een of andere oorzaak gewond zijn geraakt vinden er een liefdevolle opvang. Nel had het adres opgezocht, maar op het ingevoerde adres komen we alles behalve een dierenopvang tegen. Dan eerst maar een koppie halen. We vragen aan de bediening of er ergens in de buurt een dierenopvang is en die blijkt er inderdaad te zijn. Als we nog een kleine vijf km doorrijden komen we op de plaats van bestemming aan. Dat gaan we doen. We komen dus, via een beetje hulp, toch op ons geplande einddoel aan. De dierenopvang is aardig opgezet en als we net binnen zijn kunnen we nog net aansluiten bij een groep die al drie kwartier onder begeleiding van een gids worden rondgeleid. De Tasmaanse duivels krijgen voer, een mals stuk walibi waar de staart nog aan zit. Deze wordt door de verzorgen vastgehouden en de duivels zetten hun tanden in het vlees. een duivel heeft een zeer sterke beet en ze laten ook niet eerder los voordat het stuk vlees van het kadaver loslaat.De verzorger heeft zijn handen vol aan de staart om het gesjor van de duivels tegengewicht te geven. De eerste blanken die in Australie terechtkwamen gaven deze dieren de naam duivel vanwege hun verschijning en gegrom wat ze voortbrengen. Toch zijn ze redelijk ongevaarlijk. Na het voeren is de tour afgelopen en gaan we het park op eigen gelegenheid rond. Hoewel het allemaal niet spektaculair is, is de opzet van het park een bezoek meer dan waard. Op de weg terug steken we op zodat we in het huisje niet meer hoeven te eten. Dat zou dan brood moeten zijn want er is geen kookgelegenheid. Nu doen we ons tegoed aan een warme maaltijd. Terug bij ons huisje krijgen we al snel gezeldschap van een walibi. We hadden wat voer gekocht in de dierenopvang om daar de dieren te voeren en daar hadden we nog wat van over. We strooien het voor het huisje in de hoop dat we daarmee de walibi lokken. En........ het trucje werkt. De heer of mevrouw walibi laat zich de brokjes goed smaken. Ons verblijf in Cradle Mountain zit er al weer bijna op. Vanavond spelen we nog een aantal rondjes keezen en dan gaat het morgen richting Bicheno. Onze laatse verblijf op Tasmanie.
Omdat we nog een aardig gedeelte van de middag voor ons hebben besluiten we verder het park in te gaan om een wandeling te maken. Aan het aantal bezoekers te merken is het snel duidelijk dat het een populair park is. De meeste parkeerplekken zijn bezet op het voor Tasmaanse begrippen grote parkeerterrein. We komen nog een aantal Nederlandse meiden tegen die voor zes maanden aan het backpakken zijn. De derde heeft echter "maar" een vakantie van vijf weken. Zij is bij de andere twee aangehaakt en blijkt uit de Gouwe (Hoogwoud) te komen. De wandeling die we maken is redelijk zwar vanwege het ongelijke pad en het hoogteverschil wat we moeten overbruggen. We worden beloond met mooie vergezichten. Terug in het huisje gaan we wat eten om in de avonduren nog wat wildlife te spotten. We zien geen groot wild maar ontdenken wel een aantal wombats. Dit lijken net kleine beertjes maar ze zijn vrij onschuldig. Als we in de schemering bij ons huisje aankomen springer er nog een paar walibi's door het stuikgewas.
Zondagmorgen besluiten we om naar Mole Creek te gaan. een mooie rit door de bergen en bossen. Ook hier long en winding roads. In Mole Creek is een kleine dierentuin waar o.a. Tasmaanse duivels worden opgevangen. Ook ander wild en roofvogels, die door een of andere oorzaak gewond zijn geraakt vinden er een liefdevolle opvang. Nel had het adres opgezocht, maar op het ingevoerde adres komen we alles behalve een dierenopvang tegen. Dan eerst maar een koppie halen. We vragen aan de bediening of er ergens in de buurt een dierenopvang is en die blijkt er inderdaad te zijn. Als we nog een kleine vijf km doorrijden komen we op de plaats van bestemming aan. Dat gaan we doen. We komen dus, via een beetje hulp, toch op ons geplande einddoel aan. De dierenopvang is aardig opgezet en als we net binnen zijn kunnen we nog net aansluiten bij een groep die al drie kwartier onder begeleiding van een gids worden rondgeleid. De Tasmaanse duivels krijgen voer, een mals stuk walibi waar de staart nog aan zit. Deze wordt door de verzorgen vastgehouden en de duivels zetten hun tanden in het vlees. een duivel heeft een zeer sterke beet en ze laten ook niet eerder los voordat het stuk vlees van het kadaver loslaat.De verzorger heeft zijn handen vol aan de staart om het gesjor van de duivels tegengewicht te geven. De eerste blanken die in Australie terechtkwamen gaven deze dieren de naam duivel vanwege hun verschijning en gegrom wat ze voortbrengen. Toch zijn ze redelijk ongevaarlijk. Na het voeren is de tour afgelopen en gaan we het park op eigen gelegenheid rond. Hoewel het allemaal niet spektaculair is, is de opzet van het park een bezoek meer dan waard. Op de weg terug steken we op zodat we in het huisje niet meer hoeven te eten. Dat zou dan brood moeten zijn want er is geen kookgelegenheid. Nu doen we ons tegoed aan een warme maaltijd. Terug bij ons huisje krijgen we al snel gezeldschap van een walibi. We hadden wat voer gekocht in de dierenopvang om daar de dieren te voeren en daar hadden we nog wat van over. We strooien het voor het huisje in de hoop dat we daarmee de walibi lokken. En........ het trucje werkt. De heer of mevrouw walibi laat zich de brokjes goed smaken. Ons verblijf in Cradle Mountain zit er al weer bijna op. Vanavond spelen we nog een aantal rondjes keezen en dan gaat het morgen richting Bicheno. Onze laatse verblijf op Tasmanie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
