Bicheno

De afstand die we vandaag, maandag 22 januari, bedraagt 280 km. We gaan vanuit de bergen naar de oostkust. Het blijkt een afwisselende route te zijn.. In Ridgly gooien we de tank vol want in het eaccidenteerde terrein wil je niet met een lege tank komen te staan. Tevens halen we ook wat boodschappen want in Bicheno kunnen we weer zelf koken. We komen even na tweeen aan bij onze accommodatie en volgens de informatie van de reisgegevens kunnen we met een code de deur openkrijgen. En inderdaad, we toetsen de code in en een zeer fraai onderkomen nodigt direct uit om het huis t betreden. Er is een ruime kamer, een slaapkmer met douche en toilet op de begane vloer en een ruime slaapkamer met balkon, bad en toilet op de boenverdieping. Nadat we ons geinstalleerd hebben gaan we Bichino in om nog een fles wijn te scoren. Het blijkt dat je in naast de bottleshop ook nog een versnapering kan nuttigen en dit is niet tegen dovemansoren gezegd.Na een paar borrels keren we "huiswaarts" om het avondeten klaar te maken. Na het avondeten, als de schemering inzet, gaan we naar buiten omdat we in een gebied zitten waar pinguins uit zee komen om op het land naar hun holletje te gaan. Als we langs de kuit lopen, niet ver van onze accommodatie vandaan, zien we in de snel invallende duisternis pinguins op de stenige kust. De eerlijkheid gebied te zeggen dat we wel zaklantaarns nodig hebben om ze te zien. Het is verbazingwekkend om te zien dat ze tegen de toch steile stenen zich een weg omhoog weten te vinden. Het blijkt zels dat een paar pinguins hun holletje in de achtertuin van ons huis hebben. En dat niet alleen, er blijken ook jongen te zitten. Het enige nadeel dat de pinguins in de nabijheid zitten is dat ze 's morgens vroeg, zo rond een uur of half vier weer naar zee gaan. Op zich is daar niets op tegen, maar ze maken daarbij het nodige lawaai. Ze waggenlen een stukje, geven dan een paar kreten en gaan weer een sukje vooruit. Al met al heb je er ruim een half uur plezier van. Sommigen slapen er praisch doorheen, maar zelf kan ik volpop van hun aftocht "genieten". En dat twee nachten lang. De volgende dag gaan we iets later uit bed om na het ontbijt naar een aan de kusst gelegen natuurgebied te gaan. Het is ongeveer een half uur met de auto en we besluiten om er een aantal korte wandelingen te maken. We lopen door een bosachtige omgeving en berijken al snel een fraaie kuststrook. Rotsen, opdoemend uit het water markeren de grens tussen water en land. De rotsen hebben diverse kleuren, maar een gedeele heeft een opvallend rode kleur. In combintie met de blauwe luch en het tegen de kust opspattende water geeft dit een zeer fraai beeld.Al met al zijn we een aantal uur in het park voordat we weer huiswaarts keren om de verlate luch te nuttigen. Het is prchtig weer, ht strand is op 10 minuten lopen, dus besluiten w om de rest van d middag op het strand te vertoeven. Hoewel het water in het begin wat fris aanvoelt is ht na een aantal minuten zelfs lekker om in zee te zwemmen. Nou ja, zwemmen, de branding maakt het niet makkelijk ant de golven zijn soms behoorlijk hoog. Dat maakt het an de andere kant ook weer leuk. Wel moet je er voor uitkijken dat je niet al te enthousiast in een golf duikt want een slok zout zeewater is niet bepaalt een verfrissende drank. We kunne wel zeggen dat we in de Tasmanzee hebben gezwommen, hoewel dit gewoon een onderdeel uitmaakt van de Pacific of Grote Oceaan. Na een mooie middag aan het strand sluiten we de avond af met een voortreffelijk diner in een restaurant met uitzicht op de Tasmanzee. Onze laatste nacht in Tasmanie breekt aan. Wat gaat de tijd toch snel.