Stahan

We hdden afgesproken op tijd uit bed te zijn, maar voor Arie en Nel werd het extra vroeg. Nel had zich op de een of andere manier een uur verkeken en stond l om 05.30 uur onder de douche. Arie werd ook wakker gemaakt en die zat even later ook in de kleren. De ze beneden kwamen zagen ze pas dat ze een uur te vroeg waren., maar omdat ze zich al in de kleren hadden gestoken bleven ze op. Wij stonden op de afgesproken tijd op en na een klein ontbijt laden we de auto's en begaven ons richting Strahan, een rit van 301 km. We hadden afgesproken dat we in Mount Field national Park naar de Russle Waterfalls zouden lopen, een wandeling van ongeveer een uur. Daarna nog een stop bij Lake St Clair om een wandeling te maken. Zo zitten we niet uren achtereen in de auto.
De eerste kilometers is het nog behoorlijk druk op e weg omdat Hobart een uitgestrekte stad is. Geleidelijk aan wordt het rustiger op de weg en ontvouwt zich een prachtig landschap. Het is hier veel groener dan op het vaste land en het lijkt wel een mix van Noord en Zuideiland(Nieuw Zeeland).Rond koppiestijd komen we in het nationaal park aan. Na een kop koffie en een broodje worden we geholpen door een vrouw met Nederlandse afkomst die ons verteld dat het handig is om een pas te kopen zodat we in de nog te bezoeken nationale parken geen toegang meer hoeven te betalen.
De wandeling naar de falls gaat door een stuk regenwoud. De walibies die we zien zijn niet bepaald schichtig, hoewel ook weer niet zo tam dat ze bij benadering blijven zitten. De falls zien er mooi uit, maar zijn vrij klein. De tweede fall is genaamd horseshoe fall, maar het is een miniatuur van de horseshoe falls in Canada(Niagara falls) Desalniettemin is het een mooie wandeling.
Na ruim een uur rijden we we weer verder richting Lake St. Clair. Het landschap veranderd geleidelijk van heuvelachtig naar meer bergachtig. Dit heeft ook gevolgen voor de weg, die weer long en winding wordt. We komen weinig plaatsen tegen en rijden grotendeels door het uitgestrekte regenwoud. Bij Lake St Clair maken we onze tweede stop en maken er een wandeling van zo'n drie kwartier. We worden wel geaarschuwd dat de slangen actief zijn en dat je derhalve goed op moet letten. We spotten er echter geen.De wandeling is voor een groot gedeelte door het bos en het laatse gedeelte is langs het meer. Het blijkt het diepste meer van Tasmanie te zijn met een diepte van 167 meter. Er zit veel vis en ook het vogelbekdier komt hier voor. We zien deze echter niet. Wel blijkt dit een populaire plek te zijn, want er stoppen aardig wat mensen. Dat zou je niet direct verwachten want op de weg was het erg rustig.
Na de luch, die we bij Lake St Clair nuttigen, gaan we het laatste stuk naar Strahan afleggen een afstand van 130 km. Toch is het qua tijd nog zo'n 2,75 uur. De windy road wordt windyer met als uitschieter het stuk van Qeunstown naar Strahan, iets meer dan 40 km. De vrouwen vinden het laatse stuk minder geslaagd.
Stahan is gelegen aan een baai van het Macquarie binnenmeer. Dit staat in de verbinding met de oceaan. In de restaurants in Strahan kan je verse vis en kreeft op je bord verwachten.
Ons onderkomen gesitueerd boven een ander huisje met een prachtig uitzicht over de baai en de waterkant van een gedeelte van Strahan. In eerste instantie denk je dat het een klein plaatje is, maar het is toch een aardig uitgestrekt plaatsje. We halen voor nog wat proviand in de plaatselijke super en komen erachter dat dit ook makkelijk te lopen is. Dat doen we de volgende dag.
Het is namelijk tijd dat ondergetekende naar de kapper gaat en die zit naast de super. Het is er niet druk en nt op tijd voor de klant die een afspaak heeft staan. Dat komt mooi uit en 20 minuten later sta ik weer keurig geknipt buiten. Hoewel je diverse uitstapjes kan maken, een 4 uur durende boottocht of een tocht met een oude stoomtrein besluiten we om naar het strand te gaan. We treffen het met het weer want het is ruim boven de 25 graden en mooi zonnig. Dit was een aantal dagen geleden wel anders. Toen was het koud en winderig. Bij het strand aangekomen zien we dat deze zich kilometers uitstrekt. Allen bij de strandopgang is er wat volk. We leggen onze spulen tegen de duinrand aan en gaan een stuk langs de majestueuze branding maken. Hoewel het water zich aan het terugtrekken is rollen er toch geregeld machtige golven over het strand. Het water trekt aan je voeten dus het is el opletten geblazen dat je niet te ver het water in gaat. Na een mooie middag op het strand smaakt het eten ons uitermate goed. We hebben een reservering gemaakt in het bij het resort horende restaurant op aanraden van de vrouw die ons ontving bij aankomst. Ze had niets teveel gezegd over de kwaliteit van het eten. De verse vis smaakte ons zeer goed. Na het eten is er nog tijd over om de competitie kezen te vervolgen. De dames blijken de beste kaarten te hebben en nemen (helaas) een voorsprong. Daar moet verandering in komen, maar we hebben nog enige tijd om dat voor elkaar te krijgen. Morgen gaan we richting Wynyard gelegen aan de kust van de pacific. Arie heeft een aantal afspraken gemaakt bij bollentelers en bij een bedrijf gespecialiseerd in pioenen. We lezen op internet dat het in Nederland morgen gaat stormen, hier is het stralend weer.