Hobart
Door: Pieter
Blijf op de hoogte en volg Pieter
15 Januari 2018 | Australië, Dodges Ferry
De vlucht naar Melbourne verloopt voorspoedig. We vliegen weliswaar 1,5 uur maar het is toch twee uur later als we landen. Dit komt omdat het in Melbourne een half uur later is dan in Adelaide. Het overstappen gaat gemakkelijk omdat we op terminal 1, gate 1 aankomen en vanaf dezelfde terminal, gate twee vertrekken. Dat is maar 50 meter lopen. Omdat we nog ruim een uur hebben voordat we naar Hobart vertrekken lopen we naar het eind van de pier om de benen te strekken.De vlucht naar Hobart verloopt ook voorspoedig. In de aankomsthal lopen we zo tegen de balie van Avis aan waar we ons melden om de auto's te regelen. In de tijd dat we dit doen hebben Arie en Margret de koffers al van de band gehaald. Alleen onze auto, beiden hebben eeen Mitsubishi Outlander 4WD, is nog niet direct beshikbaar want deze wordt nog door de wasstraat gehaald. Na een kwartioer wachten kunnen we naar de plaats waar ze staan geparkeerd. Nadat we de bagage hebben ingeladen, de auto op schade hebben gecontroleerd, gaan we op weg. Het hotel blijkt op 25 km van het vliegveld te liggen. Toch gaat de reis niet helemaal vlekkeloos. Vlak voor Hobart geeft de Tom Tom aan dat we rechts aan moeten houden, maar het blijkt dat we teveel rechts hebben gehouden en daardoor de verkeerde richting oprijden. Na een detour van 5 km komen we weer op de juiste weg. Het hotel licht in een mooi gedeelte, de haven, van Hobart. Deze buurt was vroeger de opslag van alle goederen die werden aan en afgevoerd, tegenwoordig zijn de voormalige pakhuizen veelal restaurants en kunstgalerijen. Na ons ingeecheckd te hebben blijkt dat we in kamer 304 zitten, een woongedeelte met twee slaapkamers.
Niets vermoedend stappen we met bgage en al in de lift om naar de derde verdieping tegaan, ervan uitgaande dat 304 op de derde verdieping is. We drukken op de drie en voor ons gevoel gebeurd er niet veel. Arie zegt nog dat deze lift wel snel gaat en als de deuren opengaan lijkt het er veel op dat de gang hetzelfde is ingericht als waar we in de lift zijn gestapt. En dat klopt ook. We zijn namelijk op dezelfde hoogte als waar we in de lift zijn gestapt. Kamer 304 is vanaf de parkeerplaats waar we het hotel zijn ingestapt op dezelfde hoogte. Na deze lachwekkende situatie vinden we spoedig de kamer waar we moeten zijn. Het is een grote ruimte, helaas wat weinig smaakvol ingericht. Later blijkt echter dat de bedden van uitstekende kwaliteit zijn, want we genieten van een goede nactrust. Maar voordat dit het geval is gaan we eerst de omgeving verkennen. Het blijkt een gezellige promende te zijn en al spoedig zitten we bij een Ierse gelegenheid aan de wijn en een smaakvol kaasplankje. Later in de avond gaan we ons in een ander restaurant nog tegoed aan een smaakvolle maaltijd. Bij terugkomst in het hotel blijkt er net een mooie film op tv te zijn begonnen die over een waargebeurd voorval in de tweede wereldoorlog gaat. De film, unbroken gaat over een bemanninglid van een bommenwerper die in de Pacific door de Jappen worden neergeschoten. Hij is een van de drie bemanningsleden die de crash overleven. Een van hen komt na ruim 30 dagen in een rubberboot op de oceaan te hebben rondgedobberd om het leven, de andere twee worden na 45 dagen door de Jappen opgepikt en in een interneringskamp gevangen gehouden. waar ze worden gemarteld en allerlei gruwelijkheden moeten doorstaan. Het vervelende is dat er na 5 a 10 minuten weer 5 minuten reclame komt. Omdat het zo boeiend was hebben we het uitgekeken, maar daardoor werd het een stuk later dan gepland. Morgen maar niet te vroeg op.
We staan inderdaad niet te vroeg op en besluiten om in een gelegenheid het ontbijt te gaan nuttigen. Op de tafeltjes staan spuitfelessen met milieuvriendelijke antimeeuwen spay. De meeuwen blijken ook behoorlijk brutaal te zijn. Nauwelijks waren er mensen van hun tafel opgestaan of een van de meeuwen dook op een achtergebleven stuk worst die hij ongegeneerd naar binne liet glijden. Het ging niet helemaal soepel, maar het had ze maag toch maar weer mooi gevuld.
Na het ontbijt maakten we een wandeling door het havengebied en in de stad. We besloten om een kaartje voor de hop on, hop off bus te nemen om zo een ruimere blik op Hobart en omgeving te werpen. En dat was het. Hoewel de (blanke) historie nauwelijks 200 jaar oud is, was er genoeg te zien en te horen. Bij de botanische tuinen zijn we uit de bus gestapt om de vegetatie van de diverse continenten te bewonderen. Een mooi uitstapje. Om 16.15 uur stapten we op de laatse hop on bus die ons weer naar Hobart brachten. We sloegen nog wat boodschappen in voor het ontbijt van mogen en voor wat proviand voor onderweg. Morgen moeten we weer 300 km rijden naar Strahan. De reistijd die wordt aangegeven bedraagt zo'n zes uur.
Niets vermoedend stappen we met bgage en al in de lift om naar de derde verdieping tegaan, ervan uitgaande dat 304 op de derde verdieping is. We drukken op de drie en voor ons gevoel gebeurd er niet veel. Arie zegt nog dat deze lift wel snel gaat en als de deuren opengaan lijkt het er veel op dat de gang hetzelfde is ingericht als waar we in de lift zijn gestapt. En dat klopt ook. We zijn namelijk op dezelfde hoogte als waar we in de lift zijn gestapt. Kamer 304 is vanaf de parkeerplaats waar we het hotel zijn ingestapt op dezelfde hoogte. Na deze lachwekkende situatie vinden we spoedig de kamer waar we moeten zijn. Het is een grote ruimte, helaas wat weinig smaakvol ingericht. Later blijkt echter dat de bedden van uitstekende kwaliteit zijn, want we genieten van een goede nactrust. Maar voordat dit het geval is gaan we eerst de omgeving verkennen. Het blijkt een gezellige promende te zijn en al spoedig zitten we bij een Ierse gelegenheid aan de wijn en een smaakvol kaasplankje. Later in de avond gaan we ons in een ander restaurant nog tegoed aan een smaakvolle maaltijd. Bij terugkomst in het hotel blijkt er net een mooie film op tv te zijn begonnen die over een waargebeurd voorval in de tweede wereldoorlog gaat. De film, unbroken gaat over een bemanninglid van een bommenwerper die in de Pacific door de Jappen worden neergeschoten. Hij is een van de drie bemanningsleden die de crash overleven. Een van hen komt na ruim 30 dagen in een rubberboot op de oceaan te hebben rondgedobberd om het leven, de andere twee worden na 45 dagen door de Jappen opgepikt en in een interneringskamp gevangen gehouden. waar ze worden gemarteld en allerlei gruwelijkheden moeten doorstaan. Het vervelende is dat er na 5 a 10 minuten weer 5 minuten reclame komt. Omdat het zo boeiend was hebben we het uitgekeken, maar daardoor werd het een stuk later dan gepland. Morgen maar niet te vroeg op.
We staan inderdaad niet te vroeg op en besluiten om in een gelegenheid het ontbijt te gaan nuttigen. Op de tafeltjes staan spuitfelessen met milieuvriendelijke antimeeuwen spay. De meeuwen blijken ook behoorlijk brutaal te zijn. Nauwelijks waren er mensen van hun tafel opgestaan of een van de meeuwen dook op een achtergebleven stuk worst die hij ongegeneerd naar binne liet glijden. Het ging niet helemaal soepel, maar het had ze maag toch maar weer mooi gevuld.
Na het ontbijt maakten we een wandeling door het havengebied en in de stad. We besloten om een kaartje voor de hop on, hop off bus te nemen om zo een ruimere blik op Hobart en omgeving te werpen. En dat was het. Hoewel de (blanke) historie nauwelijks 200 jaar oud is, was er genoeg te zien en te horen. Bij de botanische tuinen zijn we uit de bus gestapt om de vegetatie van de diverse continenten te bewonderen. Een mooi uitstapje. Om 16.15 uur stapten we op de laatse hop on bus die ons weer naar Hobart brachten. We sloegen nog wat boodschappen in voor het ontbijt van mogen en voor wat proviand voor onderweg. Morgen moeten we weer 300 km rijden naar Strahan. De reistijd die wordt aangegeven bedraagt zo'n zes uur.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
